Zondagavond werd Italië Europees kampioen voetbal! In een zinderende finale in het hol van de Engelse leeuw. Dat ging niet van een leien dakje. De – zeker in eigen land – favoriete Engelsen wisten in het eigen Wembley-stadion in Londen al in de eerste minuten van de wedstrijd te scoren. Dat was een streep door de rekening van de Italianen, die graag vanuit een solide verdediging hun kansen zoeken. Maar in de tweede helft was het juist één van de geklopte verdedigers die Italië langszij bracht. En het was de geslagen doelverdediger die de titel uiteindelijk veiligstelde door de laatste Engelse penalty in de beslissende strafschoppenreeks te stoppen. Italië is Europees kampioen. Campioni zoals ze in eigen land en taal zeggen!

Opstaan na tegenslagen hoort bij Italië. Dat zien we tijdens de coronacrisis die het land zeer zwaar trof. Door niet bij de pakken neer te gaan zitten. Door niet te klagen. Door de schuld niet bij anderen te leggen. Maar door de schouders te zetten onder de uitdaging om er weer bovenop te komen. Ieder voor zich en samen met elkaar. Ik zie daarin een parallel met de glastuinbouw. Als relatieve buitenstaander ken ik geen andere sector die zó op tegenslagen reageert. Of die nu worden veroorzaakt door weersomstandigheden, door een virusuitbraak, door overheidsmaatregelen of door gewijzigde marktomstandigheden. Ik kom nooit steen en been klagende tuinders tegen, die met de beschuldigende vinger naar anderen wijzen. Maar in plaats daarvan worden de handen uit de mauwen gestoken en worden de problemen aangepakt. Zó wisten telers menige natuurramp de baas te worden. Zó wist de sector de zware gevolgen van de coronacrisis als één van de eersten te pareren. Tegenslagen lijken de glastuinbouw uiteindelijk sterker in plaats van zwakker te maken. Dat is het kenmerk van kampioenen. Campioni!